A Nathaniel był uparty i bardzo dumny. I nienawidził czuć czyjejś dominacji. Tym bardziej, jeśli nie mógł dzięki niej czuć się bezpiecznie. Z resztą. Nikt nie będzie mu mówił, co ma robić. I do cholery jak on może być taki silny?!
Szarpnął się ponownie.
- Chcę swój portfel.

Prychnął. Sam też nie odpuści. I odzyska swój portfel. Musi.
Zmrużył lekko oczy. Nawet miał pomysł, co zrobi. Był dobry w iluzjach. Niewielu było od niego lepszych, a bynajmniej nigdy takiego nie spotkał. Stworzył sobie w dłoni kopię broszki, dając też chłopakowi wrażenie, że ma ją już znacznie dłużej. Zacisnął lekko rękę, tak, jakby to zrobił miażdżąc ją lekko, stworzył także iluzję odpowiedniego dźwięku.
W końcu Rafael nie mógł wiedzieć, czy gdzieś wcześniej jej nie wyszukał.
- Jeszcze chwila i stracisz ją na zawsze.
Uśmiechnął się pod nosem.
Zawsze warto spróbować...

Znów prychnął, co najmniej, jak rozjuszony kocur. Nie udało mu się i bardzo go to rozzłościło. No, cóż, kolejna próba. Tym razem zrobił coś łatwiejszego, ale przy tym znacznie bardziej bolesnego dla drugiego wampira. Otóż, po prostu, z wampirzą siłą i prędkością... zgiął nogę w kolanie. Że miał ją pomiędzy jego nogami to już tylko niedopatrzenie Rafaela. Uśmiechnął się przy tym bardzo wrednie, odpychając go. Ból musiał wpłynąć na siłę, z jaką go trzymał. W kilka sekund znalazł się przy jego ubraniach, szafkach, wszędzie. Musiał to znaleźć.
Poruszał się tak szybko, że złapać go było prawie niemożliwe. Tym bardziej obolałym.

- Puszczaj mnie!
Zacisnął mocno szczękę, czując ból w nadgarstkach, zaraz potem został odwrócony na brzuch. Zadrżał. Syknął z bólu, kiedy poczuł kolano w swoich plecach. Zabolało.
- Złaź ze mnie do cholery. - syknął wściekle, szarpiąc się mocno. Musi się uwolnić, cholera, musi! Nie będzie go jakiś frajer trzymał.

Znów syknął z bólu, zagryzając przy tym język. Poczuł w ustach własną krew. Jak on go nazwał?! Znów zaczął się szarpać. Co za palant, debil, kretyn...
- Nie jestem żadnym gówniarzem. - warknął jedynie. - I puszczaj mnie wreszcie!

Po chwili wylądował na podłodze.
Czy on właśnie?!
Zacisnął pięści, poczuł się, jak cholerny smarkacz. Co ten szczyl sobie wyobraża?! Zabrał zwój portfel i znów wepchnął go do basenu, tym razem cofając się w porę, aby nie wlecieć także. Sprawdził zawartość portfela i włożył go do kiszeni.
Cholerny kretyn.
Zanim Rafael wyszedł z wody, jego już nie było.

- A kto powiedział, że są ci potrzebne?
Zapytał z psotnym błyskiem w oku. Przecież spokojnie mogli wejść do wody... Nago.
Uśmiechnął się czując buziaka i przyciągnął chłopaka bardziej do siebie pogłębiając pocałunek. Penetrował chwilę językiem jego usta, ale zaraz po tym się odsunął.
Rafael sam się uśmiechnął wspominając ich spotkanie w tym miejscu. Tak było bardzo ciekawe.