Wprowadził ich do sypialni gościnnej. Tu będzie mógł chronić ich obu porządnie. Pluł sobie w brodę, że nie kazał chłopakowi zostać też tutaj.
Zostawił ich i wyszedł na ponad godzinę. To nic, ze był poobijany, rany szybko się zagoją. Gorzej było z tym, że zawiudł zaufanie Nata i dokonale o tym wiedział. Miał nie pozwolić skrzywdzić jego małego braciszka, atu się stało odwrotnie. Musiał się rozładować.

Zjadł i wyciągnął rękę do brata. Nie chciał być sam, nie teraz jego tak niedawno podniesiona samoocena była teraz bliska zeru.
Czuł się podle i doskonale było to po nim widać.
- Przepraszam...
Wyszeptał cicho. W jego oczkach zbierały się łzy, którym nie pozwalał płynąć przez ten paskudnie długi czas...
- Gdyby nie mój głupi pomysł nic by się nie stało...

- Doskonale wiem... Ale łudziłem się, że to coś da. Że w końcu da ci spokój...
Wtulił się w niego jak najmocniej był w stanie.
- Sam też wiesz jaką on ma chorą chęć posiadania... Nie zostawił by cię, a sam mówiłeś, że nie możemy cię tu trzymać w nieskończoność... Dlatego chciałem spróbować...
Wyszeptał cicho w jego koszulę. W końcu płakał, płakał nad tym wszystkim co mu się w tym czasie przytrafiło.

I płakał nie potrafiąc się uspokoić. Gdy myślał o tym co się działo, mimo iż nie chciał o tym myśleć.
- Jasne....
Zwłaszcza, że teraz płacze w jego koszulę jak dziecko.
I nie był w stanie tak na prawdę kompletnie nic zrobić, mimo iż na prawdę tylko chciał pomóc... Gdy słyszał jak on nazywał Nata, jak uważał go za zwykłe tresowane zwierzątko, które i tak do niego przyleci, nie potrafił przestać mu usługiwać... W ciąż głupio się łudził, że to coś da i Nat w końcu będzie miał spokój.
- Raczej głupszy... Mogłem wcześniej powiadomić Rafaela, powiedzieć mu... Za każdym razem wypytywał mnie czy na pewno jest wszystko w porządku, a ja go zbywałem... Bałem się, że Chriss wyczuje moje połączenie z nim więc były szybkie i przekłamane.
Pokręcił zapłakaną buźką. To był na prawdę wielki objaw kretynizmu.

Spojrzał na niego zapłakany.
- Masz gorączkę?
Zapytał pociągając noskiem. No bo przecież to było niepojęte, Nat nigdy nie był aż tak miły dla niego. Uśmiechnął się lekko.
- Jasne, w innym wypadku zdzielił bym go w łeb jakby nie patrzył i zwiał.
Spróbował się zaśmiać ale nic z tego nie wyszło. Schował znowu buzie w koszuli brata i objął go mocno przytulając się do niego.

Spojrzał na obcego wampira zaskoczony, później na Evana i już nic z tego nie rozumiał. Najpierw mały znowu zniknął, potem, jak zadzwonił, odebrał tamten facet. Powiedział, że Evan już kogoś znalazł i ma się odpierdolić. Więc się rozłączył i starał się o nim nie myśleć. A teraz do cholery znalazł go jakiś pieprzony wampir, zaniósł do obcego domu i stawia w jednym pokoju z Evanem, który beczy w ramionach brata.
- Co tu się dzieje?
Odezwał się po dłuższej chwili.

Podszedł do Evana, choć rozczulał go jego widok i strasznie chciał go przytulić, po prostu odsunął się i oparł o ścianę, kiedy drzwi za obcym wampirem i Nathanielem się zamknęły.
- Co to wszystko ma znaczyć? Najpierw znikasz, ani slowa mi nie powiedziałeś! Ani kurwa jednego słowa. I od obcego faceta, przez telefon dowiaduję się, że kogoś masz! Już to było szczytem, cholera, teraz jeszcze jakiś obcy koleś włazi mi do mieszkania i mnie tu zaciąga. Nie możesz do cholery dać mi spokoju?
Nie krzyczał, choć tylko tak mogło to być odebrane, nie był głośno, choć jego ton był bardzo agresywny. Jak z resztą cały on. Uwolnił w tej chwili całą frustrację krytą przez bardzo wiele czasu.

- Przecież cię nie uderzyłem, co się z tobą dzieje?
Był zbyt bardzo wściekły, żeby zwrócić uwagę na tę histerię. Cholera, zostawił go, zabolało, więc po co go jeszcze męczy?
- Wyobraź sobie, że nie przyszedłem tu z własnej woli.
Odpowiedział już spokojniej, znowu się odsuwając. Skoro dzieciak się go boi, może lepiej, żeby był dalej. Znów oparł się o ścianę i milczał, patrząc na niego z wyrzutem. I smutkiem. Brakowało mu go.