Wszedł do łazienki i opłukał twarz zimną wodą. Nie chciał zasnąć tam na stojąco. Nie podziałało na długo, ale chociaż był w miarę 'trzeźwy', rozbierając się. Nie lubił spać w garniturach. Spojrzał na siebie, został w bokserkach i długiej, bardzo luźnej koszuli Rafaela. O wiele za dużej na niego. Ale do snu właśnie takie lubił. Wrócił do łóżka i położył się. Ciepło, miękko i przyjemnie. I przyjemny zapach koszuli. Wpatrując się w drzwi, zasnął prawie od razu.

Mruknął niezadowolony, że ktoś chce go budzić. Uchylił jedno oczko. Dziewiętnasta? Podkulił nóżki, wtulając mocniej buzię w poduszkę. Nie ma mowy, on nie wstaje. Zacisnął rękę na koszuli, wciskając w nią nosek. Co to za zapach? Znów uchylił oczy i dopiero teraz zobaczył Rafaela. Ziewnął cicho, zasłaniając buzię ręką. Na szczęście nie kontaktował jeszcze na tyle, by zawstydzić się swoim negliżem.
- Dzieńdobry?

Przysiadł, przecierając oczy. Przyjrzał mu się na chwilę. Co on tu robi? To nie jego dom... i dla czego jest prawie rozebrany przy obcym chłopaku? Odwrócił wzrok. Gdyby mógł, chyba by się zarumienił. Cholera jasna. Podciągnął kolano pod pierś, objął je ramieniem i oparł o nie głowę. Jak już został względnie rozbudzony to i dalej nie uśnie.
- Wyspany.
Mruknął sennie.

- To teraz sobie poczekam, aż wyschnął.
Mruknął, kiedy został opatulony kołdrą. Przyjemną, miękką, ciepłą. Wtulił się w nią jeszcze mocniej, uśmiechając się, kiedy Rafael puścił mu oczko. Z jakiegoś powodu nie był aż tak skrępowany.
- A to już nie moja wina, że nie umie się bić.
Odpowiedział wesoło.

- Miło.
Mruknął i spojrzał na ciuchy. Nie przeszkadzając sobie za bardzo, zsunął z siebie kołdrę, złapał je i wszedł do łazienki. Wyszedł po kilku minutach uczesany, umyty i ubrany. Nathana rozpuszczać wcale nie trzeba, on już jest istotą bardzo rozpieszczoną. I dodatkowe rozpieszczanie bardzo mu się podobało.
- Miałaby ze mną wygrać? Niedoczekanie. Nic, ani nic jeszcze nie przetrwało ze mną za długo w łóżku.
Taa... nawet jego faceci. Jeden kupił po prostu wielkie łoże, tak wielkie, że Nathaniel mimo szczerych chęci nie mógł rozwalić się na całym, drugi wyniósł się na kanapę. I wynosił co dzień.

- Możesz kiedyś spróbować się ze mną przespać to się przekonasz. Nikt nie daje rady.
Odpowiedział rozbawiony. Nie przejmował się tym, jak może brzmieć jego wypowiedź. Nawet jeśli Rafael dopatrzy się jakichś dwuznaczności to co z tego? To przecież nic nie znaczy.
Ziewnął, ukazując na chwilę kły.

- Oj, na pewno będzie.
Westchnął, pokręcił głową i przeciągnął się lekko. Evan pewnie siedzi w domu i nie wie, co się dzieje. I nie wie, czy go szukać, czy dać spokój. Ale w końcu i on znikał. Potraktuje to, jako nieplanowany odwet. Dziecinne, ale co mu to przeszkadza.
- Przeżyje. Z resztą zaraz wracam.
Dodał po chwili, wychodząc z pokoju. Rozwalonym łóżkiem się nie przejmował. W końcu Rafael ma tu służbę.

[zt]