Elf zazwyczaj lubił ciszę. Jednak ta była straszna. Groźna. Przepełniona jego lękiem. W dodatku czuł, jak robi się coraz bardziej głodny. Wytrzymywał jakiś czas, nie wiedząc, co powiedzieć, jak poprosić demona o coś do zjedzenia. W końcu jednak nie wytrzymał.
- Dostanę coś do jedzenia?
Zapytał po chwili, spoglądając na mężczyznę niepewnie. Spotkali się nad ranem, teraz już dochodził wieczór.

Chłopiec schował na chwilę twarz w kolanach. Czuł się głupio, bo cała sytuacja nie była jego winą. To demon go porwał, przetrzymywał, zachowywał się, jak cholerny pan wszechrzeczy. Elfowi bardzo nieodpowiadało, że musi być dla niego grzecznym, dopraszać się o coś, co zwyczajnie mu się należy.
Zagryzł wargę. Był zmęczony, a jednak kilka następnych godzin nie odezwał się. Dopiero około północy nie wytrzymał, czując kolejne burczenie.
- Proszę... jestem głodny.
Mruknął cichutko.

Nie odpowiedział na pytanie, jedynie ruszył za demontm. Postanowił nie odzywać się więcej, niż to konieczne, widząc, że skończyć się to może wyłącznie rozdrażnieniem mężczyzny. A to prowadziło do niezbyt przyjemnego spotkania z jego pięścią.
Zabrał się w ciszy za jedzenie, obserwując go niepewnie.

Elf czuł się dziwnie pod spojrzeniem demona. Kulił się w sobie, denerwował na swoją delikatność, łagodność. W tej chwili chciałby być duży, silny i móc po prostu mu przywalić i sobie pójść. Ale nie był w stanie.
- Dziękuję...
Powiedział cicho, odsuwając talerz. W efekcie nie zjadł wiele. Był głodny, ale przy tym poddenerwowany.

Chłopiec chciał odmówić, ale widząc spojrzenie mężczyzny, uznał jedzenie za ciekawszą perspektywę... niż na przykład zostanie nabitym na pal. Albo zadźganym patyczkiem od lizaka, bo domyślał się, iż demon byby do tego zdolny.
Przysunął z powrotem talerz, wpatrywał się chwilę w niego, wrócił do jedzenia. Powolnego. Nie umiał jeść szybko. Tym bardziej, jak był zdenerwowany.

Młody elf dojadł znaczną część posiłku. Nie potrafił wiele jeść, a był pełen, więc odstawił jedzenie w nadziei, że tym razem obejdzie się to bez komentarza. Patrzył niepewnie na demona, chciał tylko wyjść. Domyślał się jednak, że choćby jeden krok w stronę drzwi okazałby się bardzo bolesny.

Dobrze, że młody elf nie znał myśli demona, dla niego oczekiwanie na coś, czego nie uniknie było tysiąc razy gorsze od samego zdarzenia. A teraz mógł chociaż liczyć na to, że mężczyzna więżący go zrezygnuje, uzna, że ma ciekawsze rzeczy do roboty i ciekawsze obiekty zainteresowań.
Podciągnął jedną nogę pod pierś, przyglądając mu się.

Chłopiec wstał z miejsca i ruszył niespiesznie za demonem. Bał się tego, co miał zobaczyć. Kiedy drzwi się uchyliły, a błękitnym oczom ukazała się pokaźna kolekcja demona... zdecydowanie wciąż będąca w użytku - cofnął się pod ścianę, kierując z powrotem w stronę kuchni. Zdawała mu się teraz taka... bezpieczna. O wiele bardziej, niż pokój.