Imię: Yuiko (w skrócie Yu)

    Wiek: Trochę. Sam wampir nie ma pojęcia ile już żyje, wygląda w każdym razie na osiemnaście i właśnie tyle zawsze podaje, gdy go pytają.

    Rasa: Wampir.

    Narodowość: Amerykańska.

    Zawód: Artysta. Jest to szerokie pojęcie, ale tak właśnie jest. Zarówno wizażysta, fotograf jak i malarz. Chociaż to drugie, ostatnio, podupada.

    Zakwaterowanie: Posiada dwa mieszkania, z racji pokaźnych dochodów z przeszłości, a i obecnych wcale nie kiepskich. Ma zarówno rezydencję, jak i mieszkanie w starej kamienicy (to drugie głównie z powodu uroków owego miejsca i możliwości, jakie dają mu, jako malarzowi).

    Powiązania z innymi postaciami: Brak takowego.

    Wygląd:
Yuiko to bardzo szczupły, a także dość niski młodzieniec. Posiada 173cm wzrostu przy marnych 50kg. Jak widać, ma bardzo poważne problemy z swoją wagą, czy też raczej - miał. Jako wampir raczej nie tyje, chudnąć też mu się nie zdarzyło. Obsesja na tym punkcie jednak pozostała, a więc nic dziwnego, że chłopak stara się jak najwięcej ćwiczyć. Jest rozciągnięty.
Rysy jego twarzy są miękkie i delikatne. Cały on, postać niczym filigranowa. Delikatny i gładki. Nic dodać, nic ująć. Posiadacz dość dużych, krwistych oczu. Czasami wkradają się do nich nuty złota. Nie zawsze. Czarne włosy okalają jego drobną twarz.
Yu ubiera się raczej w ciemne kolory. Nakłada zwyczajnie to, co wydaję mu się odpowiednie. Mimo wielu pieniędzy w banku, nie wydaję ich na prawo i lewo. Zamierza raczej kiedyś je przeznaczyć na coś innego. Kiedyś, gdy będzie już umierał. O ile taka sytuacja nastąpi. W jego szafie nie brakuje jednak rurek, koszulek, bluz. Raczej nie ubiera się wyzywająco, a mimo to i tak uznawany jest za całkiem ładnego. Zdarza mu się też chodzić po domu w wyciągniętym swetrze i, uwaga, leginsach. Nie da się ukryć, że taki ubiór również występuje. Nie stroni od trampek, glanów. Lubi ozdoby, typu przypinki, przywieszki, łańcuchy i łańcuszki.
Cechą szczególną jest za pewne to, że posiada piercing, a także tatuaż. Kolczyk ma w wardze po prawej stronie, a także dwa w uchu - spiralka w chrząstce i zwykłe kółeczko w płatku. Tatuaż natomiast przedstawia łodygi (nie kwiat) róż z kolcami, które to oplatają ciernie wzdłuż pleców. Tatuaż zaczyna się od połowy lewego pośladka, biegnie przez lewą część pleców i kończy się aż na lewym ramieniu, dotykając nieco szyi. Duży, ale piękny.
W zasadzie teoretycznie zwraca na siebie uwagę. Nie wie czym, jak i dlaczego, ale tak jest. Prawdopodobnie to jego promienny uśmiech i mimo wszystko blask w oczach przyciąga ludzi. Ma ładne, kształtne usta, chociaż nie są pełne. Zazwyczaj smakują truskawkami.
Yuiko lubuje się w długich kąpielach z ładnymi zapachowymi płynami, tak więc często czuć od niego różne owoce, a także inne, świeże zapachy. Czekolada również występuję.


    Charakter:

Yuiko nie jest wcale prostą do rozgryzienia postacią. Przede wszystkim, jest sprzeczny, a raczej pewne jego cechy takie są. Wie, że źle robi, ale robi to dalej - chociażby.
Mimo tego, że jest wampirem lubi też jeść normalne jedzenie, te ludzkie. I tak na przykład z lubością żywi się sałatkami. Jego ukochana to grecka i cezara. Nie ukrywa też swojego przywiązania do sushi, pizzy i fast foodów. Z racji swojej obsesji na punkcie figury rzadko jednak jada tuczące rzeczy. Jest też, na ogół, wegetarianinem. Także w krwi, chociaż tu sprawa się różni - nie gryzie ludzi, ani innych przedstawicieli ras. Jeśli to robi, jest to bardzo rzadkie zjawisko. Bardzo. Przede wszystkim żywi się krwią zwierząt, chociaż ich też żałuje. Ma zachcianki niczym kot - wielbi mleko i rybę, ale tylko czasami, co jest doprawdy dziwne.
Lubi też: długie kąpiele, co wspomniane zostało już wcześniej; róże wszelkiej maści (choć nie ukrywa, że czerwone najpiękniejsze); zabawę magią również; długie spacery; milczenie; pieszczoty; masochistyczne zachowania (chociaż nie zawsze i nie wszystkie); czytać książki; ciepło.
Nie toleruje kłamstwa i nieszczerości. Według niego prowadzi to tylko do kłótni, chociaż on sam jest skryty i raczej stara się wszystko rozwiązywać na swoją rękę. Nie patrzy też dobrze na ludzi, którzy nie mają za grosz szacunku do ludzkiej pracy, jak i do samych ludzi.
Fascynuje go piękno sztuki. Maluje, a także fotografuje także akty, tak więc jest w stanie z tego wydobyć piękno i docenić to. Lubuje się w obserwowaniu zachowań ludzi.
Jego największą słabością jest obsesyjne patrzenie na swój wygląd. Nie ma dnia, ani chwili, w której nie myślałby, czy prezentuje się na pewno dobrze, czy też jednak jakiś zbędny kilogram mu gdzieś nie wystaje, czy też bluzka jest za obcisła i widać jego sadełko. Nie dochodzi do niego to, że w rzeczywistości nie ma ani grama tłuszczu, a jego ciało to w dużej mierze skóra i kości.
Trudno też mówić o zainteresowaniach. Przede wszystkim jest to wizaż, fotografia i malarstwo - z tego żyje i to go naprawdę interesuje. Gdzieś na uboczu stoją też książki, ale często nie ma ochoty ich czytać. Czasem zdarza mu się też popełnić jakiś literacki czyn, który jednak znajduje swoje miejsce w szafie i nigdzie indziej. Lubi muzykę - prawdę mówiąc non stop coś nuci, czy też czegoś słucha.
Yuiko ma w sobie coś z dziecka - z fascynacją dotyka i bada to, czego nie widział. W ciągu swojego dość długiego życia spotkał się z paroma rasami, aczkolwiek nie z wszystkimi. Gdy spotka kogoś nowego, wówczas włącza mu się coś takiego, że koniecznie musi poznać, dotknąć owego osobnika. Nie wie dlaczego i często go to peszy. Bywa prowokacyjny, lecz nie zawsze. Czasem potrafi się zawstydzić przy jakimś marnym geście, a w najbardziej erotycznej scenerii nie speszyć się nawet trochę. Wydaję się kimś, kogo trzeba tulić i opiekować się, jednak usilnie stara się udowodnić sobie, a także innym, że potrafi zadbać sam o siebie.

    Historia:

Przed ugryzieniem go, był człowiekiem. Małym, całkiem pociesznym kociakiem (nazywano go tak, z racji tego, że w ten sposób się zachowywał), który to z uśmiechem witał każdy dzień. W pewny pochmurny poranek poznał kogoś, kogo nie znał jeszcze nigdy. Właściwości owego człowieka były doprawdy niesamowite. Był chłodny, dystyngowany i ... Niesamowity. Chciał go poznać. Oczywiście, że chciał, kocia ciekawość! Musiał zbadać coś, czego nie widział jeszcze nigdy wcześniej. No i zbadał. Efekt widoczny był już od dość długiego czasu. Stał się niemal nieśmiertelnym człowiekiem, który w dodatku nie może wygrzewać się na słońcu, bo ono może go zabić. Czy tego oczekiwał? Stanowczo nie, ale też nie spodziewał się, że coś takiego może go spotkać.
Mimo tego, co się stało, wciąż się uśmiecha. Musi, inaczej prawdopodobnie popadłby w niesamowitą nostalgię, a tego nie chciałby. Po każdym posiłku, jaki wypije czuje się jednak winny, bo przecież mogło to zupełnie inaczej wyglądać.
Jego rodzina nie żyje przez niego. Zagryzł ich w chwili kompletnego szału, gdy nie potrafił się powstrzymać, a pomoc w postaci tego samego wampira przyszła zbyt późno, by ich uratować. Tak stracił matkę, ojca i brata bliźniaka. Dużo czasu zajęło mu wygrzebywanie się z depresji, z której do tej pory nie otrząsnął się zupełnie. Miewa chwile, w których zadaje sobie ból psychiczny i wówczas nikt nie potrafi mu pomóc. Nikomu nie udało mu się pocieszyć.
Od tamtej chwili żyje sam. Gdy tylko zdarzy mu się rozkochać w sobie kogokolwiek, ucieka do innego miasta. Nie chce ranić innych ludzi, tak samo, jak zranił swoją rodzinę. Z brzemieniem swych czynów tuła się z miejsca do miejsca i szuka odrobiny ciepła w ramionach jakiegoś człowieka, by za chwilę od niego uciec.

W związkach (o ile takowy ma miejsce, a jeśli ma, jest on bardzo krótki) jest uległy.

Ostatnio edytowany przez Yuiko (2010-07-16 16:06:33)