- Czemu nie mogę stąd wyjść?
Spytał natychmiast podchodząc do drzwi. Gdyby nie były porządnie wzmocnione, zostałyby wywarzone, gdyż Liam jak na wampira okazuje się być całkiem silny.
  - Zaraz.
  Nath wyszedł z domu i już po chwili wrócił z dwoma dorosłymi, choć niezbyt żywotnymi osobami. Wpuścił ich, ale po chwili wyszedł, spoglądając tylko na Evana. Liam zajął się jedzeniem.

Nath przyniósł tez chłopaka 'w typie' Evana, żeby i ten mógł się posilić. I ubrania.
- Ile mam tu siedzieć?
Nie ma mowy, on nie będzie siedział w zamknięciu. Z resztą wątpliwe, żeby go utrzymali. Był zbyt bardzo wkurzony całą tą sytuacją, swoją niewiedzą na temat własnego stanu i głodem, żeby tam wysiedział.

- Jak mnie nazwałeś?
Uniósł lekko brew. Nie poczuł się obrażony, był po prostu zdziwiony. Chłopiec przed nim był mały, drobny, zdecydowanie młodszy od niego.
  - Nie wysiedzę tu.
  Stwierdził po chwili, kończąc jedzenie.
  Odrzucił drugiego trupa.

Pokręcił głową. Gdyby nie wrodzony spokój, pewnie dawno zaczął by rzucać wokół wszystkim co jest pod ręką o ściany i sufit. Był wściekły, zdezorientowany i obolały.
Siadł na łóżku, patrząc na chłopaka. Chciał zrozumieć to wszystko, ale po prostu nie mógł. Nie miał pojęcia kim jest i skąd się tu wziął. Nie. Wiedział o wypadku. Jakim wypadku? I, że kiedyś miał problemy z okiem. I, że umarł w wieku dwudziestu siedmiu lat. Dotknął gojących się już śladów na szyi. I jeszcze ten dzieciak nazwał go swoim dzieckiem. Dzieciak, którego z jakiegoś powodu po prostu nie mógł zaatakować. Chić powoli się uspokajał. Nie wiedział już, czemu chciał zrobić mu krzywdę.
- Czemu umarłem?

- Nic nie pamiętam.
Szepnął jedynie, opierając twarz na dłoniach. Męczyło go to wszystko. Do tego robił się coraz bardziej senny. Połozył się w łóżku, patrząc na Evana.
  - Znaliśmy się?

- Okej...
Dziwnie to zabrzmiało, ale nie nalegał.
Zamknął oczy i po prostu poszedł spać. Miał nadzieję, że obudzi się i wszystko będzie pamiętał, a to uzna za zły sen.

Przez następne dni Liam powoli się uspokajał, uczył się żyć w nowymi zdolnościami, polować, dowiadywał się o sobie coraz więcej. W końcu można było go zostawić w miarę sobie. Choć nikt nie zostawiłby go kompletnie samego. Nath jednak uparł się, że Evan musi się trochę rozerwać.
Załatwił im kilkudniową wycieczkę na Wyspy Kanaryjskie. Polecieli we dwójkę, Rafael miał zająć się Li, który w pokoju już się zadomowił. Nie pojmował ciągle, czemu ten chłopak tak dziwnie na niego patrzył.
I czemu tak dziwnie się przy nim czuł. Nie pamiętał go przecież... wyszedł do salonu, siadł obok Rafaela.
[zt]