Cóż, jakoś w swoim życiu przyzwyczaił się do tych spojrzeń i nie płacze za każdym kolejnym. Siadł sobie wygodnie podjadając pierożka własnej roboty, bo nic innego teraz nie miał. Wszyscy pracowali, ojoj.
Za to Timmy jak zwykle zrobił wszystko co trzeba i oglądał z dzieckiem bajkę czekając na powrót swojego księcia, a jak.

- O.
Spojrzał na niego zaskoczony, ale zadowolony. Szybko się dzieciątko uczy.
- Ale cośtam zostawiłeś, co?
Pstryknął mu w nosek ciekaw, czy ludzie tam potem wiedzieli kim są. Poczochrał jego włoski. Co z tego, że Jo się pewnie wkurzy? Jakoś nigdy się jego nerwami zbytnio nie przejmował.

Vicek zerknął na drzwi i skinął lekko głową.
- Mogę się gdzieś ogarnąć?
Cóż, jakoś mu się zdawało, że jeśli w tym stanie wróci do Nikosia, biedny chłopiec na miejscu dostanie zawału. A tak? Cóż, Nati zaprowadził go do łazienki i wrócił do Rafiego, którego objął lekko.
- A ty kim jesteś?
Cóż, Li chciał wiedzieć wszystko. Także co obcy chłopak robił z jego córką. Tatusiek.

- Nie ma, to nie dla piesków.
Mama zaśmiała się cicho, ale zamiast tego dała mu jakąś kostkę, za którą psinek się zabrał i podrapała go za uszkiem. Dzieciaki szamały zadowolone i nawet Maksio dostał swoją porcyjkę.

- Nie, kce spać...
Popatrzył na niego niezadowolony, że go do mycia chcą zmuszać, kiedy on może przy swojej mamusi usnąć spkojnie! Burknął cichutko mocno się go trzymają.

Uśmiechnął się pod nosem zerkając na niego i puścił mu tylko oczko. Fajnie go widzieć w dobrym humorze, jak wraca sobie do rodzinki. On jeszcze został do zamknięcia i sam polazł do siebie, aby następnego dnia stawić się w robocie.
Za to Timek uśmiechnął się przepięknie widząc kwiatka i ucałował Rio lekko.
- Dziękuję.
Przechylił łepetynkę.
- Żadna babcia cię nie pogoniła?

- To brawo.
Ucałował jego czółko. A nech się Jo wkurza, co go to. Jego synek sobie radzi i tata się z tego cieszy i swojej postawy zapewne zbyt szybko nie zmieni.
- A co poza tym?

- A ja Liam i mam nadzieję, że moja córka zadaje się z osobami na tyle bystrymi aby domyśleć się, że nie o imię mi chodziło. - uniósł lekko brew patrząc na niego uważnie. Nie ma nawet mowy, żeby ot tak mu odpuścił. W życiu.
Za to Vicek podziękował za ciuchy i przebrał się i wylazł do nich obserwując wszystko.

Ojej, więc maleństwo wdaje się w tatusia, jak miło. Ten sobie ze swojej porcji zrobił lody, wpierw nabijając ją na widelczyk,. Zbyt ciepło mu ostatnio, to co poradzi.
A w ogóle to najstarsze małe się egzaminami po podstawówce stresuje! Znaczy częścią humanistyczną, bo to, że tą drugą zda to bardziej, niż oczywiste.

- No dobrze.
Przytulił się mocno i uśmiechnął.
Jego mamusia. Nawet zlazł i sam wannę zakorkował i wody napuścił i się rozebrał i wlazł do niej lejąc dużo tego fajnego płynu, co bąbelki daje.

Chłopak podszedł widząc, że Marcos jest zajęty. Nie będzie dotykał auta, ale chyba formalności załatwić potrafił, nie był głupi.
- Szefa nie ma, ale warsztat działa. Cóż się dzieje?
Zapytał z tym swoim lekkim, jakby flirciarskim uśmieszkiem. Zwyczajowym, ale co tam.

- A jest. A ty masz dobry humor. Coś się stało?
Uśmiechnął się patrząc na niego takiego, aż jemu samemu się humorek polepszał. Poczłapał do kuchni odgrzać mu spaghetti i zrobić coś do picia i podać.
- Nawet deserek dobry zrobiłem.

- Głupia kobieta.
Poczochrał go. Jego kochany aspołeczny synek. Jemu to jak najbardziej odpowiada. I co z tego, że wychowuje sukinsyna równego sobie? On jest szczęśliwym sukinsynem, a jego syn ma być szczęśliwy i tyle. Nic innego go nie obchodzi.

Li skinął lekko głową, a w jego oczach błąkała się chęć powiedzenia słowa 'byłeś'. A jednak to byłoby zbyt podłe nawet jak na niego. Nie podobał mu się ten związek.
- Czemu nasze dzieciaki zawsze lgną do jakichś patologii? - się w końcu do Evana odezwał. Vicek wyluzowany siadł i czekał, bo co ma zrobić. Do dzieciaka nic nie miał, toć rodziny się nie wybiera. Wiedział coś o tym xD i jego rodzinka też.

A mamusia na niego patrzyła uważnie i pokręciła głową.
- Nie przesadzaj, bo maluszowi zaszkodzisz. Najwidoczniej nie lubi ciepła, skoro z nim walczy. - pogłaskała lekko jego brzuszek i ucałowała go w skroń.
- Musisz wytrzymać kochanie. Twój mąż też potrafił nieźle przymrozić. - uśmiechnęła się lekko.

- I dobrze.
Się cichutko zaśmiał i go pochlapał i się wiercił i bawił i w ogóle radosny był, a na koniec przytulił się mocno wymęczony, przysypiając mu tak spokojnie w ramionach.

- Wróci za kilka dni.
Odpowiedział spokojnie mu się przyglądając. Mógłby wytworzyć iluzję Rio, ale... nie, to by za wiele namieszało, zbyt wielu ludzi mogłoby go zobaczyć. Oh, życie boga jest ciężkie.
- Póki co mogę w czymś pomóc?

- Nie poznaję cię.
Uśmiechnął się i siadł obok. Nawet małe przydreptało, żeby tatę przed snem zobaczyć i mu duuużego buzaczka dać, po czym poszło grzecznie się umyć z mamusią i do łóżeczka.
- O. Na ile?
Zaciekawił się jak tylko wrócił.

Oj-tam-oj-tam.
Przeciągnął się wymęczony jakoś całym dniem, zabrał malucha i polazł do salonu filmy jakieś oglądać, czy coś, żeby się choć trochę uśpić. Kiedy tylko go zmorzyło polazł do wyra. Uh. Dłuuuugi dzień.

Vicek pokręcił głową widząc zachowanie tej dwójki po czym skinął na dzieciaka, żeby polazł za nim do kuchni. Taka atmosfera jemu też raczej nie pasowała. Zakosił Rafowi z lodówki dwa piwa i jedno dał jemu, opierając się o ścianę.
- Staruszek łatwo łapie nerwice, wyluzuj.
Uśmiechnął się pod nosem. Nie będzie go pocieszał, bo to Vicek. Ale... cóż, lepiej go z nim nie zostawiać.
Li pokręcił głową. Wiedział, że jest nie fer, ale nic na to nie poradzi.
- Musiałem ugryźć nasze dziecko, bo starszy jej chłopaka niemal ją zabił.
Syknął rozzłoszczony.

- Musicie się dogadać.
Pogładziła jego włoski delikatnie patrąc  na ten jego brzuszek. Objęła te jego ramionka i przyciągnęła do siebie spokojnie go po nim gładząc.

- Nawet jeśli, wziął urlop i wątpię, by chciał wracać.
Odparł wykrętnie. Bo w sumie Rio zawsze jest, niemal codziennie, nie bierze wolnego, ani nic, niewiele czasu spędza z Timmym i ich dzieciakiem. Cóż, jeśli nie pozna powodu i nie uzna, że jest on bardzo sensowny to mu tego numeru po prostu nie poda. Każdemu się trochę wypoczynku należy.

- Bo nie jesteś dzisiaj ponurakiem.
Się wesoło uśmiechnął słysząc, że ma dla niego tak dużo czasu. Już zaczął sobie planować gdzie pójdą. Nawet jakiś spacerek, cokolwiek, wreszcie ma dla nich czas. Nawet jakby mieli przed telewizorem siedzieć to będzie dobrze.
Zamachał sobie lekko nóżkami.

Toć on dziecko zaniósł do dziecka pokoju, sam do ich polazł. Cóż, bynajmniej fochy go ominęły, więc marudzić nie będzie. Spał sobie spokojnie, jak zwykle do wieczora, kiedy to znów podniósł się z wyra i polazł myć i szykować się do pracy.

- Nie lubi nikogo kto tyka jego dzieciaki.
Sprostował patrząc w uchylone lekko drzwi. Czując kto włazi uśmiechnął się pod nosem. Nie widział Evana od momentu jego amnezji, ale to chyba nie najlepszy moment, żeby im przeszkadzać.
- A to teściowa. I nie, to nie ostatni pedalski związek w rodzinie.
Uprzedził, popijając na spokojnie.
Li objął Evana mocno i pogładził jego plecki cały znerwicowany.

- Jeszcze jest malutki.
Oh, jak ta drobna istota to utrzyma? Zawsze wydawało jej się to dziwne, choć sama wiele większa nie była. Dawno już jednak zapomniała jak to jest. Chyba ma prawo, nie?
Pamięta tylko jak niesamowicie ją wszystko cieszyło.

- Oh, potrzeba opiekuna... - zagalopował się? Oj. - przewodnika?
Uśmiechnął się przeuroczo patrząc na niego i pokręcił głową. Nie będzie zawracał Rio głowę jakimiś bzdurami, sam by się wkurzył gdyby mu przeszkadzano i wydzwaniano na urlopie.
- Mogę oprowadzić.

- Bardzo.
Timmy popatrzył w jego oczy i ucałował jego szyję i ramię przylepiając się do niego z cichutkim pomrukiem zadowolenia, zacisnął uda, spuszczając wzrok jakoś tak nieśmiało, a jego łapka powoli zsunęła się po jego brzuchu.

- Jak skończę tą sprawę.
Odchylił się zerkając na niego i ucałował go lekko. Jego maluch. Cóż, i jemu brakowało odpoczyku, a jak na razie wykorzystał zaledwie jedną trzecią urlopu. Weźmie kilka dni, posiedzi z rodzinką. Może ich gdzieś wyciągnie?

- Tych dwóch u których jesteśmy. To wujkowie Alice. Ich rodzice też, ale wątpię, żebyś miał ich kiedykolwiek poznać i z tego akurat powinieneś się cieszyć.
Przymknął oczy. Tak, te dzieciaki nie miały kochających dziadków i raczej przez to nie cierpiały. Ci nie pojawiali się w ich życiu, więc wszystko było w porządku.
Li obejmował to swoje małe kochanie wciąż dygocząc. Skrzywdził swoją córeczkę.

- To będzie kochanym łobuzem.
Odpowiedziała tak sobie na niego patrząc.
- Połóż się kochanie, niech ci plecki lepiej odpoczywają.
Dodała po chwili wiedząc, jak mogą już za niedługo zacząć go boleć.

Maluszek był spkojny i zadowolony i już  w półśnie tulał się mocno do mamy, powoli tak odpływając.
Cass w tym czasie dokończył co mu z pracy zostało, odprowadził jakąś duszę i polazł do ich najmłodszego, popatrzeć sobie jak śpi.

- A szkoda.
Wydawał się raczej rozbawiony jego zachowaniem. Zawsze śmieszyli go ci wszyscy wiecznie zagonieni ważniacy co to cały czas robią coś bardzo ważnego i za duże pieniądze i lepiej im nie zajmować za dużo czasu. Ah i nie zarysować wozu.
Wyjął ten swój telefon i w końcu zadzwonił, bo cóż miał zrobić.

Mruknał odchylajac głowkę, jawnie domagając się więcej i więcej pieszczot, poruszył bioderkami, kiedy tak mocno złapano za jego pośladki. Zarumienił się lekko, on pewnie nigdy w pełni nie wyzbędzie się wstydu.
Wsunął mu swoje drobne dłonie pod koszulę, patrząc na niego uważnie.

Chriss uśmiechnął się pod nosem patrząc za nim, ale skończył się myć i ubrał w spokoju, złażąc po chwili do kuchni jak zwykle na pyszne śniadanie. Ucałował to swoje kochanie i zabrał się za nie, spakował co dostał do pracy i już po chwili wychodził z domu.

- A fakt, zapomniałem.
Skinął lekko głową.
- Tęczowe flagi rozdajemy w środy, dzisiaj możesz się załapać na koszulki i ewentualnie pedo-browca. Ile masz lat, dzieciaku?
Skoro już upija dziecko to chociaż się dowie jak młode, co mu tam.
Li pokręcił głową i tulił go do siebie, nie mówiąc już absolutnie nic.

Cóż, mamusia z Kenem zajmowali się dziećmi i w ogóle, choć najstarsze przeżywało traume bo nauczyciele są glupi i ich stresują tymi testami. Ale jutro będzie miał je za sobą i bedzie wszystko dobrze, o.
Pod wieczór Ken prypałętał się do swojego kochania i je przytulił.

- Ej, maluchu uspokój się.
Wziął go na ręce, przytulił lekko. Jego mały, kaprysny, zakochany w mamusi, cierpiący na kompleks edypa synek. Nie za młody na takie problemy? Ucałował tę jego łepetynkę.

Dzieciak siadł na swojej czyściutkiej, bo dopiero wysprzątanej ladzie popijając capuccinko, tym razem z odrobiną likieru i uśmiechnął się słysząc tę wesołą odezwę Rio.
- Mi też miło cię słyszeć. Wysokie blondi jeżdżące jaguarem tu czeka i jest nieźle wpienione.

- Ale...
Popatrzył na telefon niezadowolony. Nie ma, nie pozwoli mu iść. Rozpiął jego spodnie, przygryzając wargę, wsunął w nie dłoń, pocierając jego przyrodzenie delikatnie, z czasem coraz mocniej i mocniej, by w końcu przesunąć się i zassać się na końcówce. A to za zajmowanie się telefonem jak ma zajmować się nim! Ale nie, nie powie tego, już jest zbyt speszony.

Ten miał już brzuszek sporych rozmiarów i nie zszedł, bo cóż. Pakował się w swoim pokoiku ze smętną minką, przygryzając wargę. Siadł po chwili wymęczony na swoją torbę patrząc dookoła siebie na wszystko co zostawia.

- Tylko mi nie demoralizuj tego malucha.
Toć to jego mała Alice, która lubi się wygłupiać i łatwo się rumieni. Nie ma opcji, żeby... uh, cokolwiek. Nie pasowało mu to do niej, o ile browce sam jej czasem kupił, to... uhh!
Nie pasuje i tyle.
- Nie bardziej, niż sam to robię.
Gdyby Li wiedział...
Ale nie wiedział nawet co się dzieje z Evkiem, więc tylko tulał go do siebie mocno, siedząc na kanapie i słuchając trzasków córeczki.

- Hej.
Ucałował go w szyjkę z lekkim uśmiechem i tulał lekko zmęczony całym dniem. Bycie ojcem męczy  i nikt mu nie wmówi, że może być inaczej. Ale on to kochał.
Nawet sobie do Michasia napisał, a co mu tam. "Jak tam co tam?"

- Jak podrośniesz, maluchu.
A jednak polazł z nim do tej duszy ignorując jego wcześniejsze zachowanie. Niech się drze, proszę go bardzo.
Cóż, duszę na spokojnie przeprowadził w czym nawet dziecko na rękach mu nie przeszkadzało. Tylko znów śmierć czuć od niego, a oczy poczerniały.