- Może i dobrze, ale co mogą komuś dać książki powtarzające wszystkim dobrze znane morałki? - znów przekrzywił głowę. Nie pojmował tego. Zawsze uważał, że takie podręczniki są dla osób niezdolnych do samodzielnego myślenia. A teraz kupował je jego mały braciszek.
- A jeśli dadzą, zacznie ignorować moje zaczepki.
Zauważył po chwili i zasępił się lekko. I nie będzie wrzeszczenia na siebie po nocach. Ani wyzywania się. Ani wkurzania tej małej, głupiutkiej istoty. Nic... On by tego nie wytrzymał.
- Ale chyba nie ma się puki co o co martwić.
On i tak nie wierzy w te książki!

Cóż, przy braciszku, jakim był Nathan, to bardzo prawdopodobne. Bo kto, jak nie on dbał o to, by jego samoocena zbyt wysoka nie została? Nieświadomie oczywiście, ale jednak.
- Jakoś przeżyję. Jeśli nie zacznie zapuszczać włosów, nosić rzemyków, ciuchów od Dzieci Kwiatu i pierdolić o pokoju na świecie i miłości. - Tak. Byle tylko jego braciszek do końca nie zwariował. Wtedy co prawda miałby się z czego nabijać, ale jednak. Nie chciał go posyłać do psychiatryków.

Przytaknął jedynie. Przyjrzał się Rafaelowi dłużej. Co w nim może takiego być, że Nat tak lubi na niego patrzeć? Przechylił lekko głowę.
W tym czasie zaczął zastanawiać się nad posłaniem brata do jakiegoś psychologa. W końcu, skoro ma już te książki, a chce coś robić. Westchnął. Będzie musiał go zapytać. Choć sam trochę bał się tej zmiany. Może to egoistyczne, ale bał się, że Evan dorośnie i się wyprowadzi. A on zostanie sam.
Choć jeśli ma czuć się lepiej... przecież nie może stać mu na drodze.
- Oby. Ty masz jakąś rodzinę?

Przeciągnął się, zerkając w stronę okna. Robił się senny, bo było jasnym sygnałem, że za niedługo świt.
Kiedy usłyszał odpowiedź, znów dojrzał na Rafaela. On sam nie wyobrażał sobie tylu lat samotności. Potrzebował kogoś. Kogokolwiek. Jeśli nie miałby bliskiej osoby przy sobie, zwariowałby w końcu, albo popadł w jakiś cholerny dół.
- Jak można tyle wytrzymać samotnie?

- Albo zwariować.
Mruknął cicho. Oczka mu się kleiły, ale z jakichś powodów, nie chciał sobie jeszcze iść. Miał tylko nadzieję, że ktoś zasłoni rolety, zanim słońce wyjdzie. Nie miał ochoty się spalić...

- Chętnie.
Mruknął, podnosząc się. W jednej chwili zrobił się strasznie ospały. Miałoby mu się coś tutaj nie podobać? Ten dom był obłędny. Wielki, piękny, to było chyba wszystko, co tylko może w domu być. Oparł się na chwilę o Rafaela i jeszcze kilka sekund, a tak by usnął. Uchylił lekko oczka.
- To gdzie mam iść?