Jeżeli jakiekolwiek informacje, dotyczące tej rasy zostaną pominięte, proszę o zwrócenie mi uwagi w komentarzu. Wszystko, co tutaj zawarłam, opieram na mojej, nieograniczonej wyobraźni, a więc mogą się nieco różnić od ogólnie przyjętych wzorców.

Stworzenia te mają swój początek jeszcze w starożytności, gdzie rozpętano wielkie ataki na nich. Rasę tą definiowano z demonami, oceniając ją jako coś makabrycznego, przerażającego, niesamowicie złego. Nie mylili się - w końcu to wampiry piją ludzką krew, aby móc żyć. Jednakże w zwyczajnym, ludzkim społeczeństwie są w stanie normalnie egzystować, sprawnie ukrywając swą rasę, maskując się, pożywiając się poza terenami miasta.
Nowo narodzony wampir nie panuje nad swym pragnieniem, którego zaspokojenie jest jego największym celem. Żyjąc bez mentora, ojca, który odpowiada za jego stworzenie staje się niebezpiecznym szaleńcem. W tych przypadkach reagują starsi, zabijając bądź biorąc stworzenie pod swe skrzydła, wychowując. Drugi przypadek jest rzadszy, niewiele wampirów zadaje sobie samym trud.
Starsze, gdy są odpowiednio wychowane przez swych ojców, nabierają finezji. Mordują ludzi, czyniąc z tego akt, tak niesamowicie bliski seksualnemu. Szukają swych ofiar przez zapach krwi, każdy ma swe własne gusta, a więc nie ma konkretnej definicji, mówiącej, co najbardziej ich pociąga.
Każdy dorosły może mieć swego oblubieńca, czyli człowieka, którego ma obowiązek z czasem zamienić w wampira. Jeżeli połączy ich prawdziwe uczucie, Starszy jest w stanie przetrwać niesamowicie bolesną przemianę Młodszego, która często rzuca pod ich nogi ciężkie kłody - dziecko nie rozpoznaje ojca, rzuca się na niego, nie rozumiejąc tego, co się dzieje. Nie pamięta wcześniejszych rozmów związanych z przemianą, w której Starszy pouczał, tłumaczył. Jakby obudzili się po wypadku, obolali, chcący się podnieść, nic nie rozumiejący. Z czasem stają się parą, połączoną na wieki więzią ojciec-syn. Więź kochanków może się rozpaść, wywołując niesamowity, niemal fizyczny ból. Jest to charakterystyczne u tej rasy, ponieważ głównym założeniem jest fakt, że wampir ma prawo pokochać tylko siebie. A więc, jeśli odchodzi jego miłość, zabiera z sobą znaczną część miłości - jego samego.
Kolejnym aspektem tej rasy jest ich głód. Wampir żywi się ludzką krwią. Jeżeli jest skazany na suszę, brak zaspokojenia swego pragnienia, wpada w dziki szał. Nie jest wtedy sobą, potrafi zniszczyć wszystko, co stanie na jego drodze. Możliwe, że jeszcze dzień wcześniej był w pełni spokojny - atak przychodzi nagle. Aby do niego doszło, bestia powinna nic nie pić przez miesiąc.
Głodny wampir jest bledszy, a cienie pod jego czerwonymi oczyma są znacznie bardziej widoczne.
Najedzony wampir staje się cieplejszy. Może być nawet lekko rumiany. Wszystko to po to, by wtopić się w tłum, nie zostać rozpoznanym przez człowieka. Musi pamiętać o tym, by stworzyć iluzję, by zimą z jego ust wydobywała się para. Musi ukrywać swe okrutne oblicze.
Wyszkolony, starszy wampir może tworzyć silne, dokładne iluzje, łącznie z odwzorowaniem smaku, zapachu i dźwięku. Może też czytać ludzkie myśli i porozumiewać się za ich pomocą. Jego rany szybko się regenerują.
Nie jest jednak niezniszczalny. Musi uciekać przed światłem słonecznym, bowiem dzień sprawia, że wampir słabnie, ogarnia go zmęczenie i otępienie. Promienie palą jego skórę. Może wytrzymać na nim jedynie kilka sekund, potem spłonie.
Najważniejszym faktem z życia wampira jest to, że nie może on żyć w zgodzie z wilkołakami. Te dwa rody są sobie przeciwne, ich spotkania prowadzą do krwawych awantur.
Wampiry zaś często znajdują wspólny język z Upadłymi. Starają się też często o uwagę demonów, ale te najczęściej ignorują wszystko i wszystkich.