Nat podniósł Evana i zaniósł go, gdzie kazał Raf. Spojrzał na plamę krwi. Musiało nim porządnie rąbnąć... miał nadzieję, że jednak Raf zdąży go zmienić. Gdyby coś mu się stało, Evan by chyba nie wytrzymał. Pogłaskał braciszka po włosach, patrząc, co jego chłopak wyczynia.

To nie był Liam, przynajmniej mentalnie. Obudził się i bezmuślnie po prostu wgryzł się w nadgarstek chłopca, nic nie rozumiał i nic go nie obchodziło, po prostu był głodny.
Nie puszczał jego nadgarstka, podniósł sie jedynie lekko. Był głodny, cholernie głodny.

Za to on nie słuchał. Nie obchodził go ani Evan, ani jego słowa. Obchodził go tylko głód. W końcu to Nath odciągnął rękę chłopca od jego ust. Wypił wystarczająco, a Evan zaczynał już słabnąć. W tym momencie Li wgryzł się w Nathaniela, ten jednak mu na to nie pozwolił. Li nie zmienił się w pełni, nie miał wampirzej siły. Nat spojrzał na Rafaela, nie wiedząc, co robić. Nigdy nie widział żadnej przemiany. Li jednak z każdą sekundą nabierał siły i dosłownie wariował, nie wiedząc, co się dzieje wokół. W końcu był w stanie odepchnąć Nathaniela, okazał się dużo silniejszy. I właściwie zamiast zrobić to, odrzucił go pod ścianę.

Nath nie dał się wyciągnąć, spoglądając jedynie, jak Liam uderzył Evana, wywracając go z łóżka, po chwili wstał, złapał go mocno i na powrót wgryzł się w jego rękę. Nie wiedział nawet, że ma wydłużone kły, przez co gdyzł innymi zębami, zadając mu tylko niepotrzebny ból.
- Przecież on go zabije! - warknął Nathaniel wściekły na Rafa za ten pomysł. Próbował odciągnąć Liama od swojego brata.

Nath niechętnie zgodził się wyjść, choć spojrzał na brata niepewnie. Zabronił mu zamykać umysł. Chciał wiedzieć, co się z nim dzieje.
W końcu Liam wgryzł się normalnie, przytrzymując chłopca mocno. Pił, aż Evanowi zrobiło się słabo, ale puścił go. Wciąż był głodny. Głodny i wściekły. Czuł się niesamowicie dziwnie, nie wiedział, co się dzieje, kim jest on, kim jest ten dzieciak, nic nie rozumiał. I co to za cholerne głosy? Nie mógł wiedzieć, że słyszy myśli Evana. I Rafaela i Natha, puki tam byli. Myślał, że oszalał, ale nie był pewien, czy zawsze szalony nie był.

Liam odepchnął go, chciał uderzyć., Nie wiedział, czemu, po prostu był wściekły. A jednak nie zrobił tego. Nie mógł. Nie rozumiał tego, ale po prostu nie mógł zrobić mu krzywdy.
- Co się dzieje?
Warknął dopiero po chwili.

- Po co mi ten cholerny opatrunek? I skąd ten ból?
Zadawał kolejne pytania. Nie mógł w końcu wiedzieć, że dopiero co został potracony, czy, że w poprzednim życiu miał z okiem problemy. Zdarł opatrunek, oko oczywiście było całkiem zdrowe. Choć za życia nie ujmowało mu wiele, teraz wyglądał dużo lepiej bez śladów urazu.
- Jestem głodny.
Dodał po chwili. Z trudem opanowywał chęć rozwalenia wszystkiego wokół.